Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Duo Reges: constructio interrete.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Sed plane dicit quod intellegit. Si longus, levis. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ut aliquid scire se gaudeant? Quis negat? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Nos commodius agimus. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

-, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Bork Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quod quidem nobis non saepe contingit.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Conferam avum tuum Drusum cum C. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Sed plane dicit quod intellegit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. De hominibus dici non necesse est.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Suo genere perveniant ad extremum; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.