Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Cur id non ita fit? Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sed quot homines, tot sententiae; Sit enim idem caecus, debilis. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Duo Reges: constructio interrete. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;

Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Recte, inquit, intellegis. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Sed hoc sane concedamus.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Immo videri fortasse. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Sed nunc, quod agimus;

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Igitur ne dolorem quidem. Itaque hic ipse iam

pridem est reiectus; Nam de isto magna dissensio est. Quid, quod res alia tota est? Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. At iam decimum annum in spelunca iacet. An tu me de L.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; At hoc in eo M. Respondeat totidem verbis. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ego vero isti, inquam, permitto. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sit sane ista voluptas.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quo tandem modo? Summus dolor plures dies manere non potest? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. A mene tu? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Comprehensum, quod cognitum non habet?