Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Bork Bork Nunc agendum est subtilius.

An haec ab eo non dicuntur? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Equidem e Cn. Nam quid possumus facere melius? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Tenent mordicus.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Duo Reges: constructio interrete. Quis istud possit, inquit, negare?

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nihil illinc huc pervenit. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Sed quid sentiat, non videtis. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Ut aliquid scire se gaudeant? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Cur post Tarentum ad Archytam? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Torquatus, is qui consul cum Cn. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Atque hoc dabitis, ut opinor, si modo sit aliquid esse beatum, id oportere totum poni in potestate sapientis.