Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quis negat? Duo Reges: constructio interrete. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Quid enim possumus hoc agere divinius? Pauca mutat vel plura sane; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. At vero illa, quae

Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Est, ut dicis, inquit;

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Ubi ut eam caperet aut quando? Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Bork Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Quae cum essent dicta, discessimus. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ac tamen hic mallet non dolere. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Et harum quidem rerum facilis est et

expedita distinctio. Quis hoc dicit? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat?

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Satis est ad hoc responsum. Bork Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.