Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? At iam decimum annum in spelunca iacet. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Minime vero, inquit ille, consentit. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita prorsus, inquam; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Duo Reges: constructio interrete. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. At ego quem huic anteponam non audeo dicere;

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Ac tamen hic mallet non dolere. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. An eum discere ea mavis, quae cum plane

perdidiceriti nihil sciat? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Erat enim res aperta. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Dat enim intervalla et relaxat. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Immo alio genere; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Quis istud possit, inquit, negare? Quid, de quo nulla dissensio est? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit,

quam videmus. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Hoc non est positum in nostra actione. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Perge porro; An est aliquid, quod te sua sponte delectet?