An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Sit enim idem caecus, debilis.

Numquam facies. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit;

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quid est enim aliud esse versutum? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;

At coluit ipse amicitias. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. De illis, cum volemus. Nos cum te, M. Stoicos roga.

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. An

vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Sed quot homines, tot sententiae; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Bork Duo Reges: constructio interrete. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Erat enim res aperta. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis

rebus quam ex pretiosissimis. Hoc simile tandem est? Quod iam a me expectare noli. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem.