Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Graccho, eius fere, aequalí? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quid de Pythagora?

Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Suo enim quisque studio maxime ducitur. Hoc non est positum in nostra actione. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quis istum dolorem timet? Polemoni et iam

ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Duo Reges: constructio interrete.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quid vero? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. At enim sequor utilitatem. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

Hic nihil fuit, quod quaereremus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Sed quid sentiat, non videtis. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Nam quid possumus facere melius? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quis non odit sordidos, vanos,

leves, futtiles? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.