At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Summus dolor plures dies manere non potest? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Si longus, levis. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.

Ac tamen hic mallet non dolere. Bonum liberi: misera orbitas. Summus dolor plures dies manere non potest? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Ut id aliis narrare gestiant? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas

videres. Duo Reges: constructio interrete. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Bork Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.

His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.

Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Ego vero isti, inquam, permitto. Addidisti ad extremum etiam

indoctum fuisse. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Eam stabilem appellas. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.