Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Memini vero, inquam;

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quid enim possumus hoc agere divinius? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Tria genera bonorum; An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae sequuntur igitur? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Beatus sibi videtur esse moriens. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quare ad ea primum, si videtur; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas

licebit. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Nemo igitur esse beatus potest. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Tenent mordicus. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Iam enim adesse poterit. Quae cum essent dicta, discessimus. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quod equidem non reprehendo; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Duo Reges: constructio interrete. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nulla erit controversia. Quae contraria sunt his, malane? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quid ergo? Quae animi affectio

suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quae cum essent dicta, discessimus. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?

Sed hoc sane concedamus. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sint modo partes vitae beatae.