Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quo modo autem philosophus loquitur?

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Conferam avum tuum Drusum cum C.

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quonam, inquit, modo? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.

Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam

verasque opiniones assequi possit. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Primum divisit ineleganter; Quae sequuntur igitur? Istic sum, inquit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Minime vero istorum quidem, inquit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quod vestri non item. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Duo Reges: constructio interrete. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Hoc non est positum in nostra actione.