Mihi enim satis est, ipsis non satis. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Nihil ad rem! Ne sit sane; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Scisse enim te quis coarguere possit? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Quod totum contra est. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Omnis enim est natura diligens sui. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

Verum hoc idem saepe faciamus. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; An eiusdem modi? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Polycratem Samium felicem appellabant. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. At enim sequor utilitatem. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Duo Reges: constructio interrete. Hoc non est positum in nostra actione. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur,

quasi curta sententia; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Bonum valitudo: miser morbus. An haec ab eo non dicuntur? Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;