Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Respondeat totidem verbis. Et quod est munus, quod opus sapientiae? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Non semper, inquam; Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Optime, inquam. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Qua tu etiam inprudens utebare

non numquam. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Duo Reges: constructio interrete. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sedulo, inquam, faciam. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Primum quid tu dicis breve? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Pauca mutat vel plura sane; Itaque contra est, ac dicitis; Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.

Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sed plane dicit quod intellegit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. At multis malis affectus. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.