Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Qui est in parvis malis. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Sed hoc sane concedamus. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Bork Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Itaque e

contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Duo Reges: constructio interrete.

Quae duo sunt, unum facit. Sed nimis multa. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Utram tandem linguam nescio? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

De hominibus dici non necesse est. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quid censes in Latino fore? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ad eos igitur converte te, quaeso. Scio enim esse quosdam, qui quavis

lingua philosophari possint; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Tria genera bonorum; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat?

Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. An hoc usque quaque, aliter in vita? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;