Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Maximus dolor, inquit, brevis est. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Paria sunt igitur. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Duo Reges: constructio interrete. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Oratio me istius philosophi non offendit; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quo modo autem philosophus loquitur? Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore,

frangi, succumbere. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Easdemne res? Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Ecce aliud simile dissimile.

Etiam beatissimum? Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. At enim sequor utilitatem. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sit sane ista voluptas. Beatus sibi videtur

esse moriens.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed haec omittamus; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.