Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Verum hoc idem saepe faciamus.

Quare attende, quaeso. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Tum mihi Piso: Quid ergo? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Cur post Tarentum ad Archytam? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Hoc est non dividere, sed frangere. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Satis est ad hoc responsum. Duo Reges: constructio interrete.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ad eos igitur converte te, quaeso. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Si longus, levis; Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quid est enim aliud esse versutum? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor,

philosophorum.