Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quod cum dixissent, ille contra. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Duo Reges:

constructio interrete. Poterat autem inpune; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sint ista Graecorum; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quis istud, quaeso, nesciebat? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Sed hoc sane concedamus. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Bork Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. An me,

inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nunc de hominis summo bono quaeritur; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

An eiusdem modi? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.