Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Tenent mordicus. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet?

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Id Sextilius factum negabat. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Venit ad extremum; Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Quid,

quod res alia tota est? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Quare conare, quaeso. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quid, de quo nulla dissensio est? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.

Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sit sane ista voluptas. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Reguli reiciendam; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Dici enim nihil potest verius. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nemo igitur esse beatus potest. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si longus, levis dictata sunt. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Duo Reges: constructio interrete. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.