Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Eam stabilem appellas. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Prioris generis est docilitas, memoria; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.

Si longus, levis dictata sunt. Itaque his sapiens semper vacabit. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? An potest cupiditas finiri?

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Primum divisit ineleganter; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Atqui eorum nihil est eius generis,

ut sit in fine atque extrerno bonorum. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Scaevolam M. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed plane dicit quod intellegit. Bonum liberi: misera orbitas. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sed haec omittamus; Poterat autem inpune; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. De quibus cupio scire quid sentias.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Torquatus, is qui consul cum Cn. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Immo videri fortasse. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Duo Reges: constructio interrete. Apparet statim, quae

sint officia, quae actiones.