Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quippe: habes enim a rhetoribus; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Sed videbimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Duo Reges: constructio interrete. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem

bonorum et malorum. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quae cum essent dicta, discessimus. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Non est igitur voluptas bonum. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.