De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Age sane, inquam. Quis enim redargueret? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Duo Reges: constructio interrete. Varietates autem iniurasque fortunae

facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Facillimum id quidem est, inquam. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Iam contemni non poteris. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Bork Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Facillimum id quidem est, inquam. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Zenonem roges; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Ut optime,

secundum naturam affectum esse possit. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nihil ad rem! Ne sit sane; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Dici enim nihil potest verius.