Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Minime vero istorum quidem, inquit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Beatus sibi videtur esse moriens. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Contineo me ab exemplis. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Duo Reges: constructio interrete. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

-, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Itaque his

sapiens semper vacabit. Tanta vis admonitionis inest in locis; An tu me de L. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Istic sum, inquit. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Non est igitur voluptas bonum. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nulla erit controversia.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Bork Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Iam illud quale tandem est, bona praeterita non

effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.