Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Summus dolor plures dies manere non potest? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quibusnam praeteritis? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne, ut haec concinant? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Nam ante Aristippus, et ille melius. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Apparet statim,

quae sint officia, quae actiones. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Duo Reges: constructio interrete. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Bonum liberi: misera orbitas. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Si enim ad populum me vocas, eum. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem,

scribebamus haec.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Nam de isto magna dissensio est.

Id enim natura desiderat. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quare conare, quaeso.