Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Hoc simile tandem est? Tu quidem reddes; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Hoc sic expositum dissimile est superiori.

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Si enim ad populum me vocas, eum. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Si longus, levis dictata sunt. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q.

Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si

utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Etiam beatissimum? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Duo Reges: constructio interrete. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Sed haec omittamus;

Quis est tam dissimile homini. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Quid enim? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Nec vero pietas

adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.