Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Cur id non ita fit? Prioris generis est docilitas, memoria; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Sed fortuna fortis; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Ad eos igitur converte te, quaeso. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Color egregius, integra valitudo,

summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tria genera bonorum; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Sed ego in hoc resisto; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Bork Scisse enim te quis coarguere possit? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Graccho, eius fere, aequalí? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Duo Reges: constructio interrete. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.