Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Iam enim adesse poterit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quis enim redargueret? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quod quidem nobis non saepe contingit. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Erat enim Polemonis. Sed nunc, quod agimus; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Venit ad extremum; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam stabilem appellas. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Duo Reges: constructio interrete. Ita relinquet duas, de quibus

etiam atque etiam consideret. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Quae sequuntur igitur? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Ea possunt paria non esse. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Quod equidem non reprehendo; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sint modo partes vitae beatae. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quodsi ipsam honestatem

undique pertectam atque absolutam. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Sed quod proximum fuit non vidit.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Bork

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Sin aliud quid voles, postea. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.