Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.

Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Deprehensus omnem poenam contemnet. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Cur id non ita fit? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Bork Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate

dominante.

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Hoc est non dividere, sed frangere.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quod iam a me expectare noli. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?

Quid, quod res alia tota est? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sed residamus, inquit, si placet. Duo Reges: constructio interrete. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ecce aliud simile dissimile. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Laboro autem non sine causa; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii

fructus sit ipsum officium. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Paria sunt igitur. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.