Illi enim inter se dissentiunt. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Erit enim mecum, si tecum erit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Restatis igitur vos; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Disserendi artem nullam habuit. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quod idem cum vestri

faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Sed ego in hoc resisto;

Stoici scilicet. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed quot homines, tot sententiae; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nam ante Aristippus, et ille melius. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nos commodius agimus. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Verum audiamus. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Duo Reges: constructio interrete. Bork Quis Aristidem non mortuum diligit? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.