Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Frater et T. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Si enim ad populum me vocas, eum. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Sed ad illum redeo.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nam quid possumus facere melius?

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Peccata paria.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sed ille, ut dixi, vitiose. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Nam, ut paulo ante docui,

augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Non potes, nisi retexueris illa. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Minime vero, inquit ille, consentit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Suo genere perveniant ad extremum; Praeclare hoc quidem. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Dat enim intervalla et relaxat. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Sed haec omittamus; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. An

potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Duo Reges: constructio interrete. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Sed nimis multa. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Reguli reiciendam; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.