Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Haec dicuntur inconstantissime.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Res enim concurrent contrariae. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quae sequuntur igitur? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Res enim concurrent contrariae.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Iis igitur est difficilius satis

facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? ALIO MODO. Ita prorsus, inquam; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Verum esto; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Nam de isto magna dissensio est. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Non est igitur voluptas bonum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam stabilem appellas. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Duo Reges: constructio interrete. Te ipsum,

dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Quis est tam dissimile homini. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.