Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Memini vero, inquam; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Non risu potius quam oratione eiciendum?

Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Satis est ad hoc responsum. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ac tamen hic mallet non dolere. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et

voluptatem pleniorem efficit.

Pauca mutat vel plura sane; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Hoc non est positum in nostra actione.

Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Sed residamus, inquit, si placet. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Etiam beatissimum? Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihil ad rem! Ne sit sane; Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Duo Reges: constructio interrete. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit

essentne fusi hostes. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Hoc non est positum in nostra actione. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Non est igitur voluptas bonum. Quis est tam dissimile homini. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.