Quid enim possumus hoc agere divinius? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Disserendi artem nullam habuit. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Si in ipso corpore multa voluptati praeponenda sunt, ut vires, valitudo, velocitas, pulchritudo, quid tandem in animis censes? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Falli igitur possumus.

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Verum hoc idem saepe faciamus. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Confecta res esset. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Immo videri fortasse. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Omnia peccata paria dicitis. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod vestri non

item. Eademne, quae restincta siti?

Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sed fac ista esse non inportuna; Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Sed haec omittamus; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Sed quot homines, tot sententiae; Duo Reges: constructio interrete. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi

valde pertinax fueris, concedas necesse est. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Poterat autem inpune; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Et quidem, inquit, vehementer errat; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Nos commodius agimus.