Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.

Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Restatis igitur vos; Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quod si ita sit, cur opera

philosophiae sit danda nescio. Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Audeo dicere, inquit. Urgent tamen et nihil remittunt. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. An hoc usque quaque, aliter in vita? Primum quid tu dicis breve? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Urgent tamen et nihil remittunt. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quis istud, quaeso, nesciebat? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Duo Reges: constructio interrete. Murenam te accusante defenderem. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Dat enim intervalla et relaxat. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in

victoria est mortuus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Deprehensus omnem poenam contemnet.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Summus dolor plures dies manere non potest? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Sed ego in hoc resisto; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Confecta res esset. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.