Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Non igitur bene. Si quae forte-possumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Duo Reges: constructio interrete. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Hoc simile tandem est? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.

Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Quare ad ea primum, si videtur; Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Sedulo, inquam, faciam.

Verum hoc idem saepe faciamus. O magnam vim ingenii causamque

iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Bork

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Bork Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio

neglegendi doloris. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. At hoc in eo M. An tu me de L. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Minime vero, inquit ille, consentit. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Facillimum id quidem est, inquam. Nihil ad rem! Ne sit sane; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Verum hoc idem saepe faciamus.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Sed quid sentiat, non videtis. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.