Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ubi ut eam caperet aut quando? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Si enim ad populum me vocas, eum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Maximus dolor, inquit, brevis est. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Efficiens dici potest. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Cave putes quicquam esse verius. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Duo Reges: constructio interrete. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Itaque his sapiens semper vacabit. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas

oportere? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Certe non potest. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Ita multa dicunt, quae vix intellegam.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quorum altera prosunt, nocent altera. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Non risu potius quam oratione eiciendum? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Sed plane dicit quod intellegit.

Sit enim idem caecus, debilis. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Dolor ergo, id est summum malum,

metuetur semper, etiamsi non aderit; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.