Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Duo Reges: constructio interrete. Beatus sibi videtur esse moriens. Bork Videsne quam sit magna dissensio?

An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. At enim hic etiam dolore. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Habent enim et bene longam et satis

litigiosam disputationem.

Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Immo alio genere; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Hos contra singulos dici est melius. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Non est igitur voluptas bonum.

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Sed residamus, inquit, si placet. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt.

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Bork Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. An potest cupiditas finiri? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Velut ego nunc moveor. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio

ducitur. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.