Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Restatis igitur vos; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Sint ista Graecorum;

Scisse enim te quis coarguere possit? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ad eos igitur converte te, quaeso. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Qualem igitur hominem natura

inchoavit? Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non potes, nisi retexueris illa. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Duo Reges: constructio interrete.

Et quidem, inquit, vehementer errat; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Id enim natura desiderat. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.

Quod cum dixissent, ille contra. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Inquit, dasne adolescenti veniam? Et quidem, inquit, vehementer errat;