Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Duo Reges: constructio interrete. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;

Nos commodius agimus. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quae cum essent dicta, discessimus. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

Si id dicis, vicimus. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Explanetur igitur. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Hoc est non dividere, sed frangere. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Non semper, inquam; Utrum igitur tibi litteram videor an

totas paginas commovere? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sin aliud quid voles, postea. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Sed residamus, inquit, si placet. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quid iudicant sensus?

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus

hominis? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Minime vero istorum quidem, inquit.