Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Bork Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quorum altera prosunt, nocent altera. Id enim natura desiderat. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine,

easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Nihil sane. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Respondeat totidem verbis. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Duo Reges: constructio interrete. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Hoc simile tandem est?

Magna laus. Qui est in parvis malis. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum

obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Quae similitudo in genere etiam humano apparet.