Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ratio quidem vestra sic cogit. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sed ego in hoc resisto; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Omnis enim est natura diligens sui. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Torquatus, is qui consul cum Cn. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Refert tamen, quo modo. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. An tu me de L. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. An hoc usque quaque, aliter in vita? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Ergo instituto

veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Duo Reges: constructio interrete. Memini me adesse P. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Dat enim intervalla et relaxat. Quae contraria sunt his, malane? Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Haeret in salebra. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Sed fortuna fortis;

Quo modo? Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. De hominibus dici non necesse est.

Est, ut dicis, inquam. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quibusnam praeteritis? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Est

autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Avaritiamne minuis?