Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Non risu potius quam oratione eiciendum? Quo tandem modo? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Recte dicis; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum;

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Equidem etiam Epicurum, in

physicis quidem, Democriteum puto. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Dicimus aliquem hilare vivere; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quippe: habes enim a rhetoribus; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Bork Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Bonum integritas corporis: misera debilitas. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Duo Reges: constructio interrete. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quorum altera prosunt, nocent altera. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Atque ego: Scis me, inquam,

istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?