Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Hunc vos beatum; Hic ambiguo ludimur.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Sit enim idem caecus, debilis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Duo Reges: constructio interrete. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Si enim ad populum me vocas, eum. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Ut aliquid scire se gaudeant? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Minime vero istorum quidem, inquit. Sed quid sentiat, non videtis.

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter

quam Epicurus; Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Omnis enim est natura diligens sui.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Nemo igitur esse beatus potest. Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Restinguet citius, si ardentem acceperit. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sed tamen intellego quid velit. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Sed ad illum redeo. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Sed ad rem redeamus; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Nos vero, inquit ille; Ita prorsus, inquam;