Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Hoc est non dividere, sed frangere. Quaerimus enim finem bonorum.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. At certe gravius. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Urgent tamen et nihil remittunt. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Duo Reges: constructio interrete. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Sed tamen intellego quid velit. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e

corpore-situm est vivere beate. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Age sane, inquam. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Quid de Pythagora? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?