Memini vero, inquam; Primum quid tu dicis breve? An potest cupiditas finiri? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Audeo dicere, inquit.

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Erit enim mecum, si tecum erit. Bork Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Id mihi magnum videtur. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Ita credo. Duo Reges: constructio interrete. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? An eiusdem modi? Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nam constitui virtus nullo modo

potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Quod iam a me expectare noli. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata.

Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Eaedem res maneant alio modo. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed ad rem redeamus; Non risu potius quam oratione eiciendum? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Graece donan, Latine voluptatem vocant. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Proclivi currit oratio. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.