Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Duo Reges: constructio interrete. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quis istud possit, inquit, negare? Naturales divitias dixit parabiles esse,

quod parvo esset natura contenta. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec omittamus; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Quae ista amicitia est? Urgent tamen et nihil remittunt.

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quo tandem modo?

Quid sequatur, quid repugnet, vident. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto

gaudio affecit, quanto L. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;