Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Deprehensus omnem poenam contemnet. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quae ista amicitia est? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Cave putes quicquam esse verius. Duo Reges: constructio interrete.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Suo genere perveniant ad extremum; Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quid iudicant sensus? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;

An me, inquis, tam

amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Sed residamus, inquit, si placet. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Restatis igitur vos; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Recte, inquit, intellegis. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Nihil enim hoc differt.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Bork

Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. De illis, cum volemus. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Dici enim nihil potest verius. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Ne tum quidem te respicies et

cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Et nemo nimium beatus est; Quod vestri non item. Refert tamen, quo modo. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.