Quid enim? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Sed residamus, inquit, si placet. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Haeret in salebra. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Duo Reges: constructio interrete. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Si longus, levis dictata sunt. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quia

nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Age sane, inquam.

Sed ille, ut dixi, vitiose. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sed nimis multa. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit.