Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Poterat autem inpune; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Paria sunt igitur. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Non igitur potestis voluptate omnia

dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sed ille, ut dixi, vitiose. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Primum quid tu dicis breve? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quis istud, quaeso, nesciebat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Praeclare hoc quidem. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Duo Reges: constructio interrete. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur

omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Non est igitur voluptas bonum.