Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quippe: habes enim a rhetoribus; Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. A mene tu? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Quae ista amicitia est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Duo Reges: constructio interrete. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nunc agendum est subtilius. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Tria genera bonorum;

Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Omnia peccata paria dicitis. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ac tamen hic mallet non dolere. Disserendi artem nullam habuit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Praeteritis, inquit, gaudeo. Suo genere perveniant ad extremum; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quaerimus enim finem bonorum. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Expectoque quid ad id, quod

quaerebam, respondeas.

Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. At certe gravius. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.