Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Proclivi currit oratio. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Sed quid sentiat, non videtis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ratio quidem vestra sic cogit. Ut aliquid scire se gaudeant? Urgent tamen et nihil remittunt.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut

retinere virtutem. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Equidem e Cn.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Praeclare hoc quidem. Sed fac ista esse non inportuna; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Frater et T. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Duo Reges: constructio interrete. An eiusdem modi? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Quae cum essent dicta, discessimus. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ut aliquid scire se gaudeant? Quonam, inquit, modo? Rationis enim perfectio est virtus;

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Ratio quidem vestra sic cogit. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quod cum dixissent, ille contra. Quid igitur

dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?