Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Minime vero istorum quidem, inquit. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Audeo dicere, inquit. Prioris generis est docilitas, memoria; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Si enim ad populum me vocas, eum.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Eam stabilem appellas. Item

de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Videsne, ut haec concinant?

Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras. Ut aliquid scire se gaudeant? Quod cum dixissent, ille contra. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Illi enim inter se dissentiunt. Quae cum essent dicta, discessimus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Ita credo. At eum nihili facit; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quonam, inquit, modo? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Verum hoc idem saepe faciamus. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam

sapientia. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Haeret in salebra. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ecce aliud simile dissimile. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Duo Reges: constructio interrete.